Nee, gemis gaat niet gemakkelijk liggen.
Soms zelfs na jaren niet.
Of je nu Conny, Rocco, Mouse, Olivia, Pedro, Patrick, Stijn, Daan, moeder, vader, vriendje, vriendinnetje heet:
missen is niet gemakkelijk.
Missen is moeilijk,
een leven lang.
Iedereen heeft sporen in je nagelaten: indrukken, emoties.
Leuke en helemaal geen leuke. Beelden, herinneringen
pijn, plezier.
Of je nu uitgehongerd bent, dorstig
of gewoon verlangend, missend,
naar iets wat er ooit was. Of
iets dat er nooit echt
is geweest.
Of je nu eenmaal zo hield of houdt van een mens of van een dier. Elke ochtend, elke avond zal je toch weer even denken, voelen. Dat gevoel van toen, van toen alles nog om je heen. En dat nooit of nooit ging overgaan. Eindelijk het geluk gevonden, eindelijk
worden alle dromen waar.
Is het niet vandaag? Dan
overmorgen.
Je hoopt toch stilletjes, ’s avonds, ’s morgens,
heel diep onder je dekens. Dat er, in de loop van
dit dagelijks leven, toch nog eens
aan je wordt gedacht. Daar,
in die vroegere wereld,
in die andere stad,
die dekens, daar.
Dat je iemand blijft. Waarop, in stilte toch een beetje,
nog een beetje
wordt gewacht.
Dat ook die ander nog wel eens denkt,
al was het maar die ene keer:
was jij, was jij, was jij
maar
hier.
