Gaat het wel goed met mij? *

Is het raar dat ik wil vertellen?
Dat ik nog eens wil bellen?

Ik voel gewone, normale, menselijke dingen. 
Ik ben in staat om die gevoelens te verwoorden, 
zodat ze houvast kunnen geven aan wie het moeilijker gezegd krijgt. 
Zo kan het steun geven, troosten en verbinden. 

Onderlinge steun van mensen die mekaar niet kennen, mensen op zoek, ook op Facebook. Maar daardoor net heel dichtbij kunnen komen, verbonden. Soms dichter dan 
mensen dichtbij.

Dus geen zorg: het gaat goed met mij. 

Als ik het mag zeggen, als je me laat uitspreken.
Als ik het mag schrijven, mijn zinnen mag afmaken.
Als ik het mag uiten, blijft het niet zo binnen.

Als je mij hoort breken, 
nog voor ik gebroken ben. 
Dan zal ik niet breken, dan verhoogt mijn draagkracht.

Maar mensen lopen zelf zo over. Van zoveel.
Laten zeggen, laten uitspreken, laten uiten, 
het is niet iedereen gegeven.

Misschien moet je een man zijn,
om te durven zeggen: ik voel me klein.

Misschien moet je sterk zijn,
om te zeggen: het gaat me even niet, ik mis haar, hem.

Misschien moet je graag zien, écht graag zien 
om jezelf even opzij te zetten en

te luisteren, te lezen, uit te laten spreken. 
Misschien is dat preventie, zorg, echte verbondenheid?

Ik heb er m’n beroep van gemaakt, 
mijn door-dik-en-door-dun-job. Ik kan alles aan, 
toch veel. Samen.

Maar ik voel zelf ook veel, 
dus ik wil ook wel eens
bellen, vertellen, vragen.

Wie wordt niet graag gedragen?
In goede en in kwade dagen. Amen. 

Maar gaan we nu verderspelen?

(c) Werner Storms
16 januari 2020