WE HOUDEN AFSTAND, MAAR…
Het brengt wat teweeg, hé…
In het groot, maar ook, stilletjes, vanbinnen, in het klein.
Alle gewone dingen worden weer ongewoon, speciaal, kostbaar.
Maar we weten wat we missen.
Ik krijg heel wat mails deze dagen van mensen
die het moeilijk hebben… We moeten allemaal samen verantwoordelijk, groot, sterk en geduldig zijn. Terwijl we tegelijk ook allemaal wat bang en klein en ongeduldig zijn. En dat mag, dat is normaal, dat hoort erbij.
We komen er wel door, we zullen er zelfs van leren,
elke crisis is een kans.
Als het je toch eens teveel wordt, ben je welkom, bij mij,
in mijn praktijk. Het eens kunnen zeggen, stress en zorgen delen,
soms maakt dat een heel verschil…
Aanhoudende stress kan ons overspoelen en verzwakt onze fysieke
en mentale weerstand. Er is dus fysieke zorg nodig, maar zeker ook mentale ondersteuning. Dat kan, voor nu,
telefonisch of online.
Als je op korte termijn nood hebt
aan een rustig, vertrouwelijk gesprek
ben je heel welkom! De concrete afspraak kunnen we dan eerst online maken. Binnenkort bellen we mekaar!
“Transparant zijn over je kwetsbaarheid is een teken van STERKTE, het werkt VERBINDEND en kan bijdragen tot de KRACHT om er opnieuw tegenaan te gaan. Tijden van social distancing vragen om een grotere emotionele nabijheid.”
(Een boodschap van de Beroepsvereniging voor wetenschappelijk onderbouwde psychotherapie)
WE HOUDEN AFSTAND, MAAR
WE PROBEREN TOCH DICHTERBIJ TE KOMEN.
(c) Werner Storms
“Mensen willen niet per se dat hun verdriet verdwijnt,
ze willen het kunnen delen.” Dat las ik,
een paar tranen geleden.
Psychologen, psychiaters, therapeuten,
dat zou niet nodig moeten zijn.
Als we moeders hadden, vaders, broers en zussen, vrienden. Kennissen, buren, makkers, maten. Die even samen wilden stilstaan. Bij wat jij en ik meemaken en voelen. Dan hadden wij een vangnet, een oceaan van energie om ons aan op te laden. Houvast en onderdak.
Maar soms zijn ze er niet. Om weet ik wat voor reden.
Je mama is overleden, je papa laat het afweten en hoe.
Je broers en zussen kunnen niet omgaan met gevoelens.
Je partner heeft het veel te druk.
En bij kennissen, buren, makkers, maten…
is altijd alles goe, oké, ca va. En met u?
Ik wil niet zijn als alle anderen. Ik ben hulpverlener, therapeut, maar
in de eerste plaats een mens.
Die vanalles meemaakt, denkt en voelt.
Soms klein, soms groot, soms sterk, soms kwetsbaar.
En die niet te nep, te afstandelijk of te bang is
om dat ook te zeggen.
Niet dat gedoe van: ik ben al groot en jij, patiëntje, jij
bent nog zo klein. Nee, samen team, samen echt zijn.
Allebei op weg naar weer wat sterker, groter.
Stevig, veilig, warm.
…
Waarom ik altijd zo’n persoonlijke dingen schrijf en deel?
Ik wil niet per se dat mijn verdriet verdwijnt,
ik wil het kunnen delen, gewoon
mezelf zijn, echt.
Delen met mekaar is niets om bang voor te zijn.
Het is gewoon, menselijk, onze natuur.
Ieder zijn tocht, elk z’n avontuur.
En onderweg: maten, makkers, ma: mee pintje pakken?
En verder?
Alles goe!?!
(c) Werner Storms