april 2020 – Werner Storms

april 2, 2020april 2, 2020

Gaat het wel goed met mij? *

Is het raar dat ik wil vertellen?
Dat ik nog eens wil bellen?

Ik voel gewone, normale, menselijke dingen.
Ik ben in staat om die gevoelens te verwoorden,
zodat ze houvast kunnen geven aan wie het moeilijker gezegd krijgt.
Zo kan het steun geven, troosten en verbinden.

Onderlinge steun van mensen die mekaar niet kennen, mensen op zoek, ook op Facebook. Maar daardoor net heel dichtbij kunnen komen, verbonden. Soms dichter dan
mensen dichtbij.

Dus geen zorg: het gaat goed met mij.

Als ik het mag zeggen, als je me laat uitspreken.
Als ik het mag schrijven, mijn zinnen mag afmaken.
Als ik het mag uiten, blijft het niet zo binnen.

Als je mij hoort breken,
nog voor ik gebroken ben.
Dan zal ik niet breken, dan verhoogt mijn draagkracht.

Maar mensen lopen zelf zo over. Van zoveel.
Laten zeggen, laten uitspreken, laten uiten,
het is niet iedereen gegeven.

Misschien moet je een man zijn,
om te durven zeggen: ik voel me klein.

Misschien moet je sterk zijn,
om te zeggen: het gaat me even niet, ik mis haar, hem.

Misschien moet je graag zien, écht graag zien
om jezelf even opzij te zetten en

te luisteren, te lezen, uit te laten spreken.
Misschien is dat preventie, zorg, echte verbondenheid?

Ik heb er m’n beroep van gemaakt,
mijn door-dik-en-door-dun-job. Ik kan alles aan,
toch veel. Samen.

Maar ik voel zelf ook veel,
dus ik wil ook wel eens
bellen, vertellen, vragen.

Wie wordt niet graag gedragen?
In goede en in kwade dagen. Amen.

Maar gaan we nu verderspelen?

april 2, 2020

‘Quand le soleil’

Soms weet ik niet wat er mij schort.
Alsof zowat alles mij niet gaat.

Alsof ik iets mis.
En er niet aan durf denken wat het is.

Tot ik Demis Roussos hoor.
Of Lucille Starr.

2 jaar is geen eeuwigheid.
2 jaar is een eeuwigheid.

Ik leef nu een ander leven.
Ik zal nooit meer dezelfde zijn.

Zonder moederliefde raken de dingen je dieper, want
je kan niets meer kwijt
zoals je dat vroeger
kwijt kon.

‘dit bonjour au montagne’

In elke vrouw zoek je een stukje
om jezelf weer compleet
te maken. Maar
niemand is zoals zij.
Opgevuld raak je nooit meer.

Nooit meer zal ik met iemand praten als met haar.
Nooit meer zal iemand in mij een zanger horen,
een fotomodel zien, een zoon. Nooit meer
zal iemand zo blind, zo doof zijn
voor wat ik nooit was.

En toch zal ik het proberen worden, de rest van mijn leven.
Een beetje dansen, zingen, zoon zijn voor iedereen.

Een beetje vader, een beetje moeder. Een beetje
overleven, proberen, gelukkig zijn,
Als eerbetoon.

Goodbye my love, nooit goodbye.
La Paloma, nooit adieu.

Tot binnenkort, gewoon,
tot binnenkort.

‘J’attendrai.’

april 2, 2020

GEMIS GAAT NIET GEMAKKELIJK LIGGEN

Nee, gemis gaat niet gemakkelijk liggen.
Soms zelfs na jaren niet.

Of je nu Conny, Rocco, Mouse, Olivia, Pedro, Patrick, Stijn, Daan, moeder, vader, vriendje, vriendinnetje heet:
missen is niet gemakkelijk.
Missen is moeilijk,
een leven lang.

Iedereen heeft sporen in je nagelaten: indrukken, emoties.
Leuke en helemaal geen leuke. Beelden, herinneringen
pijn, plezier.

Of je nu uitgehongerd bent, dorstig
of gewoon verlangend, missend,
naar iets wat er ooit was. Of
iets dat er nooit echt
is geweest.

Of je nu eenmaal zo hield of houdt van een mens of van een dier. Elke ochtend, elke avond zal je toch weer even denken, voelen. Dat gevoel van toen, van toen alles nog om je heen. En dat nooit of nooit ging overgaan. Eindelijk het geluk gevonden, eindelijk
worden alle dromen waar.
Is het niet vandaag? Dan
overmorgen.

Je hoopt toch stilletjes, ’s avonds, ’s morgens,
heel diep onder je dekens. Dat er, in de loop van
dit dagelijks leven, toch nog eens
aan je wordt gedacht. Daar,
in die vroegere wereld,
in die andere stad,
die dekens, daar.

Dat je iemand blijft. Waarop, in stilte toch een beetje,
nog een beetje
wordt gewacht.

Dat ook die ander nog wel eens denkt,
al was het maar die ene keer:

was jij, was jij, was jij
maar

hier.