sterven is kinderspel
’t is verstoppertje spelen
maar nooit ontdekt worden
(je wint altijd)
’t is plots uit de lucht vallen
als een vlieger
die het vliegen laat
en dan ademloos toekijken
sterven is doodsimpel
(als je tegen je verlies kunt)
De tuin van onze dromen was nog maar pas omheind. langs elke kant,
langs elke boord. Geluk kon dan niet gaan lopen….
Maar ik was de hemelpoort vergeten: die stond nog open…
De eerste weken, maanden, het eerste jaar na…
Schrijven om te overleven, na zo’n verlies. Schrijven om levend te houden, na zoveel liefde en geluk. De gedichten van dat eerste jaar staan links.
De teksten rechts zijn van het tweede jaar. Al wat meer woorden,
in een taal die alleen jij en ik verstaan.
Oefenen in afscheidnemen.
In vasthouden en samenblijven.
Houvast, evenwicht zoeken tussen
stilstaan en verdergaan.
Proberen. Samen weer
de wijde wereld in.
